Powrót człowieka pierwotnego

Nie myślą samodzielnie ani nie są twórczy intelektualnie; nie potrafią oprzeć się zalewowi nowoczesnej sofistyki. Niektórzy z nich poddają się po jednym czy dwu niezrozumiałych kursach, przekonani, że myślenie to strata czasu, i w wieku dwudziestu pięciu lat popadają w letargiczny cynizm lub stają się bezradnymi babbitami. Inni akceptują to, co słyszą, przyjmując wszystko ślepo i dosłownie – ci stają się dzisiejszymi aktywistami.

Dodać należy arbitralną, bezładną i przypadkową organizację programu poszczególnych przedmiotów, brak jakiejkolwiek hierarchicznej struktury przekazywanej wiedzy, brak jakiegokolwiek porządku czy ciągłości, mieszaninę wykładów dotyczących pozbawionych kontekstu błahostek i podsumowań pozbawionych myśli przewodniej, przenikającą wszystko niezrozumiałość, arogancko wyznawaną irracjonalność i w konsekwencji konieczność wkuwania na pamięć zamiast uczenia się, konieczność recytowania zamiast rozumienia, konieczność utrzymania w pamięci kakofonii niejasnego żargonu dość długo, by zdać egzamin.

Znaczy to, że naród jest zorientowany na rzeczywistość, zdrowy rozsądek i technologię (co intelektualiści określają jako podejście materialistyczne i właściwe klasie średniej); intelektualiści natomiast są zorientowani na emocje i panicznie poszukują drogi ucieczki przed rzeczywistością, z którą sobie nie radzą, i przed cywilizacją technologiczną, która ignoruje ich uczucia.