żywe walczy

W tymże Pouczeniu taktyka niemieckich myśliwców została opisana w następujący sposób: „Według licznych zeznań pilotów wziętych do niewoli taktyka prowadzenia walki powietrznej przeciwnika bardzo często polega na walce z pojedynczymi samolotami. W tym celu pierwsze ataki i następnie walka są przeprowadzane z myślą o rozproszeniu naszego szyku bojowego lub przynajmniej odcięciu jednego samolotu i skierowaniu na niego ognia swoich samolotów". W znanej biografii najlepszego asa Luftwaffe, Ericha Hartmanna, napisanej przez Amerykanów Constable'a i Tolivera, ten „blondwłosy rycerz" bez krzty zażenowania opowiada o swojej manierze prowadzenia walki powietrznej: „Należy się zorientować, czy przeciwnik ma pozostawionego samotnie lub niedoświadczonego pilota. Takiego pilota zawsze widać w powietrzu. Zestrzelcie go. Bardziej pożyteczne jest zestrzelenie tylko jednego niż wdanie się w dwudziestominutową awanturę, która nic nie przyniesie" [89]. Można by było nie przywiązywać szczególnej wagi do wspomnień jednego (co prawda najlepszego) pilota przeciwnika, ale z olbrzymiej liczby wspomnień uczestników wojny wynika, że niemieccy myśliwcy systematycznie polowali na nienadążających za grupą nowicjuszy, na uszkodzone w walce samoloty. Absolutnie normalne były sytuacje, kiedy to na przykład myśliwce Luftwaffe obserwowały z boku, jak nasze Iły równają z ziemią niemiecką piechotę i cierpliwie czekały chwili, kiedy trafiony ogniem artylerii przeciwlotniczej pojedynczy szturmowiec oderwie się od grupy i będzie próbował wycofać się z walki… Owszem, taka taktyka była oczywiście "pożyteczna" dla szybkiego wzrostu liczby zwycięstw pojedynczych pilotów (Hartmann, jak wiadomo, miał uznane 352 zestrzelone samoloty), ale była całkowicie sprzeczna z wykonaniem zadania postawionego przed ogółem lotnictwa.

our population is more largely renewed in each generation from the lower than from the middle and upper classes.

Dostawy zawodziły, higiena wołała o pomstę do nieba (największym wrogiem były choroby), a głupotę dowództwa (w armii brytyjskiej sprzedawano jeszcze wtedy stopnie oficerskie) uwiecznił w naiwności ducha Tennyson w wierszu Szarża lekkiej brygady.
Ale u Rosjan było gorzej.

Deliveries failed, hygiene cried to heaven for vengeance (the biggest enemy was disease), and the stupidity of command (the British Army sold officer ranks at this time) was immortalized by Alfred, Lord Tennyson in the poem The Charge of the Light Brigade.
But, with the Russians, it was worse.

In Stirling House and the Lawrences’ home down the road all the children were struck down at once. In the orphanage Mrs. Whaits had thirty Yahgan children on her hands, all victims of the epidemic. My mother and Yekadahby, neither of whom had ever heard of typhoid-pneumonia, formed a different opinion from that of Doctors Alvarez and Fenton, and dealt with us accordingly. Mrs. Lawrence and her sister, Miss Martin, who had come to live with them at the settlement, agreed with the diagnosis of Mother and Yekadahby - an– so did mrs. Whaits. They all decided that it was measles.

None of the grown members of the Mission party, who had all had measles in their youth, contracted the complaint, which goes to prove that this time the ladies knew better than the medical men. It is astonishing that this childish ailment, contagious in civilized communities, yet seldom fatal, should wipe out over half the population of a district and leave the survivors so reduced in vitality that another fifty per cent succumbed during the next two years, apparently from the after-effects of the attack. It must be that our ancestors, for generations past, have suffered from periodical epidemics of measles, and we, in consequence, have gained a certain degree of immunity from it. On the other hand, the Yahgans, though incredibly strong, and able to face cold and hardship of every kind and to recover almost miraculously from serious wounds, had never had to face this evil thing, and therefore lacked the stamina to withstand it. It is hardly to be wondered at that the doctors failed to recognize it for what it really was, when it appeared in such a virulent form.

Ale jeśli obok dowódcy batalionu stał zastępca dowódczy do spraw politycznych albo „osobist”, albo kontroler ze sztabu pułku i dywizji, to cały batalion szedł pod nóż…

Mówię całkiem poważnie, że skład dowódczy pod koniec wojny w rażący sposób i w gorszą stronę różnił się od dowódców 1941 roku. Poczynając od 1942 roku przeklinanie na froncie było czymś zwyczajnym. Szczególnie kląć uwielbiali oficerowie. Wszędzie, zawsze i z każdego powodu (…) Kultury – zero, a tu taka szansa na ponizanie żołnierzy! Mało kto mógł wytrzymać mając taka „okazję”. A przecież i tak na pierwszej linii wszyscy mieli nerwy napięte do ostateczności w oczekiwaniu na śmierć, od głodu i tęsknoty. Żołnierze byli wycieńczeni i wykończeni przez wojnę. Ludzie chodzili wściekli, do poważnych konfliktów dochodziło z byle jakiego powodu. A tu pojawia się kolejny człowiek, nie liczący się z nikim „wódz” z pagonami kapitana, z pańskim sposobem bycia i zaczyna rozdawać rozkazy na lewo i na prawo. I schron mu natychmiast na noc buduj o stropie z trzech warstw, i transzeje o pełnym profilu wykop, i dwóch fizylierów koło schronu postaw. A to, że ludzie ze zmęczenia ledwo stoją na nogach, a rano wszystko jedno trzeba będzie zmienić pozycje – tego „pana oficera” nie interesowało! Wypracowaliśmy sobie taką jedną żelazną żołnierską zasadę: „nie śpiesz się z wykonywaniem rozkazów!” Byliśmy nieufni w stosunku do ludzi, którym polecono nam dowodzić. Był jeszcze jeden niuans. Niekiedy trafiali się dowódcy-potwory. Wystarczyło po prostu nie spodobać się takiemu – i karną kompanię albo śmierć w najbliższej walce żołnierz miał zapewnioną!…

If you put all Earth’s microbes in one heap and all the other animal life in another, the microbe heap would be twenty-five times greater than the animal one.

“The day is fast approaching when the bacteria inside us may not be resistant to two-thirds of the antibiotics we hit them with, but to all of them. Then we really are in trouble.”

In 1945, the year that Alexander Fleming won the Nobel Prize, a typical case of pneumococcal pneumonia could be knocked out with forty thousand units of penicillin. Today, because of increased resistance, it can take more than twenty million units per day for many days to achieve the same result. On some diseases, penicillin now has no effect at all. In consequence, the death rate for infectious diseases has been climbing and is back to the level of about forty years ago.

It has become a common conviction even among non-Christian Chinese intellectuals that Christianity played the essential role in the rise of Western civilization, and hence it might be vital to the economic and scientific development of China as well. As a result, the Chinese exhibit a strong interest in Christian history.