| Treść |
Tytuł |
Autor(zy) |
Ident / Data wpisu |
|
Mimo to – rzecz zadziwiająca – wysoka kultura cywilizacji zachodniej istnieje w oderwaniu od nauk przyrodniczych. W Stanach Zjednoczonych jako intelektualistów określa się ludzi, którzy zgodnie z obowiązującą modą zajmują się naukami społecznymi i humanistycznymi. Snując swoje refleksje nie posługują się językiem chemii i biologii, tak jak gdyby rodzaj ludzki był w pewnym sensie wciąż obserwatorem fizycznej rzeczywistości i posiadał nad nią duchową wyższość. Na stronach „The New York Review of Books”, „Commentary”, „”The New Republic”, „Daedalus”, „National Review”, „Saturday Review” i innych czasopism literackich dominują artykuły, które pisane są tak, jak gdyby większość nauk podstawowych zatrzymała się w dziewiętnastym wieku. Składają się z anegdot historycznych, diachronicznie zestawionych przestarzałych, zwerbalizowanych teorii zachowania się człowieka oraz sądów oceniających bieżące wydarzenia zgodnie z własną ideologią autora. Miłe, lecz frustrujące sposoby wzbudzania umysłów pomagają tchnąć w to życie. Nowoczesna nauka uważana jest wciąż za działalność polegającą na rozwiązywaniu problemów i za zbiór cudów techniki, których znaczenie winno być oceniane w ramach etosu zewnętrznego w stosunku do niej. To prawda, że wielu „humanizujących” przedstawicieli nauk ścisłych wykracza poza granice materializmu scjentystycznego, występując w roli znających się na rzeczy ekspertów, a czasami ujawniając aspiracje literackie, lecz prawie nigdy nie udaje im się zlikwidować przepaści między odrębnymi światami dwóch rodzajów dyskursu. Z małymi wyjątkami są oni oswojonymi przedstawicielami nauk ścisłych, sztandarowymi emisariuszami tego, co przez tych, którzy ich gościnnie przyjmują, musi być uważane za barbarzyńską kulturę, która nie dostąpiła jeszcze łaski pisanego języka. Degraduje się ich, nadając im miano „popularyzatorów”, na które nazbyt ochoczo przystają. Bardzo niewielu wielkich pisarzy z grona tych, którzy mogą poruszyć i posiać niepokój w najgłębszych pokładach umysłu, zwróciło się do prawdziwej nauki, godząc się na stawiane przez nią warunki. Czy zdają sobie sprawę, na czym polega istota wyzwania?
|
O naturze ludzkiej
|
Wilson, Edward O.
|
83-06-01451-0:242
28.12.2010
|
|
Proponuję modyfikację naukowego humanizmu poprzez uznanie, że umysłowe procesy wierzeń religijnych – konsekracja osobistej i grupowej tożsamości, uwaga, jaka obdarza się charyzmatycznych przywódców, mitotwórstwo i cała reszta – są zaprogramowanymi predyspozycjami, których samowystarczalne elementy składowe zostały wbudowane w neurologiczny aparat mózgu przez ewolucję genetyczną, trwającą w ciągu tysięcy pokoleń. Jako takie, są one potężne, niezbywalne i stanowią ośrodek społecznego bytu człowieka. Są również ustrukturowane w stopniu, z którego nie zdawali sobie sprawy wcześniejsi filozofowie. Uważam dalej, że w materializmie scjentystycznym musi się dla nich znaleźć miejsce na dwóch poziomach: jako naukowej zagadki, ogromnie skomplikowanej i wielce interesującej, i jako źródła energii, która będzie mogła być skierowana w nowym kierunku wtedy, kiedy materializm scjentystyczny zostanie zaakceptowany jako potężna mitologia.
|
O naturze ludzkiej
|
Wilson, Edward O.
|
83-06-01451-0:246
28.12.2010
|
|