obiekt żywy

Możemy żyć tylko w bardzo specjalnym otoczeniu, które utrzymujemy wokół siebie, dopóki nie zaczniemy się rozkładać szybciej niż regenerować. Wtedy umieramy. Jeżeli temperatura naszego ciała odchyli się od normalnego poziomu 36,6°C, zauważamy to; a jeśli wzrośnie o więcej niż o pięć stopni, na pewno umrzemy. Tlen, dwutlenek węgla i sól w naszej krwi, hormony wypływające z gruczołów dokrewnych — wszystko to regulowane jest przez mechanizmy, które mają tendencję do opierania się wszelkim niepożądanym zmianom poziomów stężeń tych substancji. Mechanizmy te nazywamy homeostatami; działają one na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego, podobnie jak w automatach.

Struktura utrzymywana dzięki homeostazie jest właśnie probierzem naszej tożsamości jako indywidualnych osób. Nasze tkanki zmieniają się za naszego życia: pobierane pokarmy i wdychane powietrze stają się krwią z naszej krwi i kością z naszej kości, a dawne składniki naszej krwi i kości opuszczają codziennie nasze ciało w wydalinach. Jesteśmy tylko wirami na wciąż płynącej rzece; nie substancją niezmienną, lecz stale regenerującą się strukturą.

[…]

Jedno jest w każdym razie pewne: fizyczna tożsamość jednostki nie polega na materii, z której się ta jednostka składa. Współczesne metody znakowania substancji biorących udział w przemianie materii wykazały dużo szybszy, niż dawniej uważano za możliwe, cykl odnawiania się nie tylko w odniesieniu do całego ciała, lecz także do każdej jego części. Biologiczna indywidualność organizmu zdaje się polegać na pewnej ciągłości procesu i na pamiętaniu przez organizm skutków jego wcześniejszego rozwoju. Jak się wydaje, dotyczy to również rozwoju umysłowego. Operując pojęciami mającymi zastosowanie do elektronowych maszyn liczących, indywidualność umysłu polega na zachowaniu dawniejszego programowania i pamięci oraz na stałym rozwoju według uprzednio wytyczonych linii.