lewactwo

Oddział ten od początku swojego istnienia zajął zdecydowanie wrogie stanowisko wobec Armii Krajowej. Wrogość ta stale była podsycana przez propagandę PPR. Miejscowi członkowie PPR, będący jednocześnie czynnymi członkami ich oddziału partyzanckiego, głosili otwarcie, że AK jest dla nich wrogiem wewnętrznym, którego należy zwalczać na równi z wrogiem zewnętrznym, to jest hitlerowskim okupantem. Ten wrogi stosunek gwardzistów wobec naszych ludzi przejawiał się szczególnie ostro w takich miejscowościach, jak Przełaj, Mstyczów i Węgrzynów. Członków naszej organizacji ochrzczono mianem „sikorszczaków”.

Wrogość członków PPR i ich gwardzistów wobec naszych ludzi przejawiała się najczęściej w formie gróźb. Nachodzono bezprawnie obejścia gospodarskie i mieszkania naszych członków, dopuszczano się przy tym rabunków i wszelkiego rodzaju gwałtów. Były także wypadki zabierania przemocą naszym ludziom uzbrojenia. Jednym słowem nieodpowiedzialne elementy z PPR świadomie stosowały wobec członków AK terror fizyczny i psychiczny. W podobny sposób gwardziści postępowali z ludźmi nie należącymi do żadnej konspiracyjnej organizacji. Tu również dopuszczano się rabunków i zmuszano do różnego rodzaju świadczeń na rzecz oddziału GL.

I jeszcze jedna sprawa. Tuż po zorganizowaniu oddziału GL wstąpiło w jej szeregi wielu młodych ludzi z okolicznych wsi. Jedynym pragnieniem tych młodych chłopców była walka zbrojna z okupantem. Po pewnym czasie większość z nich zaczęła z oddziału uciekać. Różne były tego przyczyny. Jednym nie odpowiadały hasła polityczne głoszone przez PPR, inni nie chcieli uczestniczyć w napadach rabunkowych, a jeszcze inni zrazili się rozprężeniem panującym w oddziale. Uciekinierów tych dowódca oddziału i jego zwierzchnicy uznawali za dezerterów i skazywali na karę śmierci. Wszczynali też od razu poszukiwania tych ludzi. Wiadomym mi jest, że kilku z nich schwytano i od razu rozstrzelano. Tak się złożyło, że niektórzy z tych byłych gwardzistów wstąpili do oddziału „Marcina”. Ponieważ tam mściwa dłoń „Tadka Białego” nie mogła już ich dosięgnąć, więc zaczęto prześladować najbliższych ich krewnych, nachodzono ich mieszkania i grożono likwidacją.

Od połowy 1943 r. o tych wszystkich agresywnych poczynaniach oddziału „Tadka Białego” i jego ludzi zaczęły napływać coraz częściej i coraz liczniej alarmujące meldunki od komendy naszego obwodu oraz od dowódcy oddziału „Marcina”. Również znaczna część miejscowej ludności znajdująca się poza kręgiem ruchu konspiracyjnego poczęła narzekać i żalić się na bezprawne poczynania gwardzistów. W początku trzeciego kwartału 1943 r. sytuacja stała się wprost nie do zniesienia. Były wypadki, że do mnie, do kripo, przychodzili ludzie i skarżyli się, że zostali obrabowani i pobici przez znanych im osobiście gwardzistów.

W tej anormalnej sytuacji ówczesny dowódca oddziału „Marcina”, pod naciskiem znacznego odłamu miejscowego społeczeństwa oraz znaczącej części jego żołnierzy został po prostu zmuszony do podjęcia trudnej decyzji o wyprawie przeciw rozwydrzonym gwardzistom. Wyprawa ta była zwykłym aktem samoobrony. Jej zasadniczym celem było poskromienie oddziału „Tadka Białego”, a szczególnie jego dowódcy, którego agresywna działalność miała wszelkie cechy walki bratobójczej, i to w sytuacji śmiertelnego zagrożenia ze strony hitlerowskiego okupanta. Przebieg i ostateczny rezultat akcji oddziału „Marcina” przeciwko gwardzistom przedstawiłem wcześniej. Muszę jednak zaznaczyć, że po tej akcji na jakiś czas gwardziści zaniechali swojej nieodpowiedzialnej i agresywnej działalności wobec miejscowych członków AK.

Z tym właśnie walczę, panie Rearden. Dopóki ludzie nie zrozumieją, ze spośród wszystkich symboli Robin Hood jest najbardziej niemoralnym i godnym pogardy, nie będzie na ziemi sprawiedliwości i ludzkość nie będzie miała szans przetrwania.

Nie ma takiego okrucieństwa, ani takiej niesprawiedliwości, jakich nie dopuściłby się skądinąd łagodny i liberalny rząd, kiedy zabraknie mu pieniędzy – napisał ongiś Alexis the Tocqueville. Ponieważ nasz rząd raczej nie uskarża się na nadmiar pieniędzy, wypadazastanowić się, jakich to okrucieństw i niesprawiedliwości może dopuszczać się w związku z tym. Już pobieżna obserwacja pokazuje, że ich rejestr jest wcale pokaźny.

Kiedy rządowi brakuje pieniędzy, to naturalnym jego odruchem jest podniesienie podatków. Ale litościwa natura postawiła tu barierę zachłanności rządu. Bariera ta nosi nazwę efektu Laffera.Polega on na tym, że przy podniesieniu podatków powyżej pewnego poziomu, dochody państwa są mniejsze, niż przy podatkach niższych. Wytłumaczenie jest proste: wiele przedsiębiorstw, rentownych przy podatku np. 10% staje się nierentownych przy podatku np. 15%, bankrutują więc i nie tylko nie płacą podatku 15-procentowego, ale w ogóle żadnego. Ponadto cześć ludzi, którzy przy podatku 10% nie oszukiwali, bo podatek nie taki bardzo uciążliwy, kary surowe, no i wstyd, przy podatku 15% dochodzi do wniosku, że - pal sześć! oszukiwanie się opłaca. Tworzy się szara strefa, od której podatki, ma się rozumieć, nie wpływają.

Więc rząd podniósł już podatki, ale nadal brakuje mu pieniędzy. Co robi dalej? Zaczyna fałszować pieniądze. Oto parlament uchwala budżet z deficytem (np. na rok 1996 – ok. 100 bln st.zł). Część tego deficytu (około 30%) pokrywa tzw. kredytem banku centralnego. Oznacza to, że Narodowy Bank Polski po prostu każe wydrukować banknoty, których łączna wartość opiewa na sumę owego kredytu. Są to banknoty bez pokrycia, a więc niby prawdziwe, ale w gruncie rzeczy fałszywe. Konsekwencją tego postępowania jest inflacja, czyli spadek wartości pieniądza. Jeśli inflacja wyniosła (tak, jak w roku 1994) 30% rocznie, to znaczy, że każdy milionowy banknot na koniec roku wart był nie milion, a tylko 700 tys. Oznacza to, że każdemu posiadaczowi każdego milionowego banknotu rząd zabrał 300 tys. st. zł.

Ale nadal brakuje mu pieniędzy. Cóż zatem robi? Kiedy minister finansów przedstawia w Sejmie projekt ustawy budżetowej, to w pewnym momencie mówi tak: „a emerytury i renty zwaloryzujemy na poziomie 92%”. W przekładzie na język ludzki oznacza to, że emerytom i rencistom rząd odbierze część ich emerytur i rent. Ten zabieg możliwy jest dzięki inflacji. Ponieważ pieniądz traci wartość, to emerytura, dajmy na to, w wysokości 1 mln st. zł, w rzeczywistości (przy inflacji 30 proc) warta jest naprawdę tylko 700 tys. Trzeba zatem podnieść emerytury, by dogonić spadek wartości pieniądza. Jeśli waloryzacja nie jest stuprocentowa, tylko – powiedzmy – 92-procentowa, to znaczy, że część różnicy rząd zabiera sobie. Dlaczego? Ano dlatego, że emerytów tak bardzo się nie boi.

Wiec zabrał i emerytom, ale nadal brakuje mu pieniędzy. Więc zaczyna odbierać pieniądze ludziom, których nie boi się wcale. Cóż to są za ludzie? To są ludzie, których nie ma. W tym momencie Czytelnik może się żachnąć; co ten Michalkiewicz za głupstwa wypisuje? Jakże to można zabrać pieniądze człowiekowi, którego nie ma? A jednak można. Można odebrać pieniądze człowiekowi, którego nie ma, a ściślej – którego jeszcze nie ma. Ten sposób odbierania pieniędzy objawia się w postaci długu publicznego, tzn. długu, który rząd zaciągnął albo za granicą, albo u własnych obywateli. Dług publiczny Polski na koniec roku 1994 osiągnął wartość 1500 bln zł. Wchodzi w to 42 mld dolarów długu zagranicznego, zaciągniętego w czasach Edwarda Gierka i później oraz tzw. dług wewnętrzny, czyli zobowiązania wewnątrzkrajowe. W jaki sposób rząd zaciąga te ostatnie? Ano, żeby zdobyć pieniądze na pokrycie pozostałej (po kredycie NBP) części deficytu budżetowego, rząd wypuszcza obligacje skarbowe. Obligacje te kupują przede wszystkim banki, bo rząd zobowiązuje się, że – dajmy na to – za rok wykupi te obligacje płacąc sumę nominalną i umowny procent. Ale skąd rząd, który nie ma pieniędzy, będzie je miał w przyszłym roku? Oczywiście i w przyszłym roku nie będzie miał. Co zatem robić? Ano, żeby wykupić poprzednie obligacje i zapłacić procenty, wypuści następne obligacje, ale już na kwotę znacznie (w 1995 roku - dwukrotnie) wyższą. W następnym roku – jeszcze wyższą. I tak dalej. W ten oto sposób rząd zmusza następne pokolenia (a więc ludzi, których jeszcze nie ma) do finansowania wydatków państwowych. Gdyby tak postępował ojciec wobec dzieci, nazwalibyśmy go utracjuszem i ojcem wyrodnym. Ale kiedy to samo robi rząd, uważamy, że wszystko jest w porządku i nawet się od niego tego domagamy, nie zdając sobie, być może, sprawy, że ograbiamy własne wnuki. A żeby było śmieszniej, to wszystko, co tu wyżej opisałem to odwrotna strona medalu zwanego sprawiedliwością społeczną.

To, że dziś w Polsce panuje niechęć do USA – to rozumiem: w Stanach rządzi socjalizm, arogancja tamtejszej administracji bije po oczach – Stany Zjednoczone po prostu zajęły miejsce Związku Sowieckiego. Ale w wielu komentarzach przebija niechęć nie do dzisiejszych Stanów – tylko do Stanów XIX wieku, niechęć do kapitalizmu!!

Zwolennicy kapitalizmu wyjechali do USA – i zabrali ze sobą rzecz najcenniejszą: swoje geny! Geny przedsiębiorczości.

Ale wiecie Państwo, co? Gdy dziś słyszę, że trzeba zabrać bogatym i dać biednym – to nie słyszę tego z ust biednych. Słyszę do z ust wykształciuchów, którzy przebierają nogami, by objąć posady tych, co będą odbierać bogatym i dawać biednym.
Nie zapominając po drodze o sobie.

Jak rzekł Stefan Kisielewski: „Socjalizm świetnie nadaje się do fałszowania świadomości zbiorowej, gdyż jest intelektualną pokusą ćwierćinteligenta”. Demokraci są w większości socjalistami, gdyż jest to ładnie brzmiąca utopia, na którą łapią się wspomniani ćwierćinteligenci, których jest większość w społeczeństwie. Socjaliści mówią to co ludzie chcą usłyszeć, są „prospołeczni”, rozdają niemal wszystko i wszystkim „za darmo”, dlatego też są lepiej odbierani od polityków prawicowych, którzy nic nie obiecują, a każą pracować („niepoważni” chyba ci prawicowcy!). Oczywiście wcześniej, w mniej lub bardziej ukrytej formie, zabierają pieniądze ludziom w postaci podatku. Większość tych pieniędzy marnotrawią, część rozkradają, za resztę coś tam wybudują i chwalą się jak to wiele uczynili dla swych wyborców. Niestety wyborcy w większości łapią się na te socjalistyczne obiecanki, nie rozumiejąc, że nic, ale to nic na tym świecie, nie jest za darmo. W demokracji „wszyscy mają równe żołądki”, jak to niektórzy powiadają, i dlatego równo dzielone są dobra narodowe. Ci więc którzy pracują ciężko, wytrwale i efektywnie obciążani są dużymi podatkami, aby obdzielić nimi nierobów i obiboków. Powstają w ten sposób patologie, prowadzące nawet do zachwiania roli rodziny w społeczeństwie. Jeśli bowiem praca i jej efekty karane są wysokim podatkiem, a nieróbstwo wynagradzane zasiłkiem dla bezrobotnych, powstaje odwrócenie wartości. Matki z dzieckiem żyjące w konkubinacie nie zawierają więc małżeństw, a te będące w małżeństwie fikcyjnie rozwodzą się, aby utrzymać lub uzyskać zasiłek dla samotnych matek z dziećmi. Demokracja nie rozumie, że „równo” wcale nie znaczy „sprawiedliwie”. System ten degeneruje wartość pracy, aktywności, czy kreatywności, wychowując leniwe i roszczeniowe społeczeństwo.