Arabska wiosna. Rewolucja w świecie islamskim.

Najwyraźniej – jak można było przeczytać w prasowych komantarzach następnego poranka – miało to zaalarmować egipską ludność. Jeśli demonstracje będą nadal trwały, zdestabilizują cały kraj. Tak właśnie brzmiała interpretacja zaplanowanego uwolnienia więźniów. Kilka dni później wielu z tych przestępców ruszyło na placu Tahrir przeciw demonstrantom, jako ostatnie siły Mubaraka sprzeciwiające się jego obaleniu.
Miesiąc później w Libii Kaddafi sięgną po te same środki, by zastraszyć ludność. W lutym 2011 roku również on pootwierał bramy więzień, umożliwiając ucieczkę przestępcom. Najwyraźniej dyktatorom brakuje fantazji i muszą podbierać sobie pomysły. Pierwszy zresztą na pomysł wypuszczenia więźniów wpadł iracki dyktator Saddam Husajn. Gdy było już wiadomo, że nie da rady odwrócić losów wojny w Zatoce Perskiej, wydał rozkaz, by otworzyć więzienie Abu Ghrabi i wypuścić tysiące przestępców. Niektórzy z nich połączyli się w bandy i terroryzowali ludność. Działo się to zimą 2002 roku. Trudno jednak ustalić, czy taki właśnie obrót sprawy planował Husajn.

Jednak 3 lutego demokratyczny ruch odniósł ważne zwycięstwo. Demonstranci odparli oddziały awanturników Mubaraka i udowodnili, że można ich w ten sposób rozpędzić. Mubarak okazał się wyraźnie osłabiony, a jego ustąpienie zdawało się już tylko kwestią czasu. Wojsko zaczęło się więc przygotowywać na czasy po Mubaraku. Najwyraźniej 3 lutego ostatecznie porzucili prezydenta, by ratować własne przywileje.

17 grudnia 2010 roku przyszli znowu: kobieta i mężczyzna. Tym razem byli szczególnie chamscy. Znów odebrali mu wózek, podstawę jego egzystencji. Gdy zaczął się skarżyć, policjantka go spoliczkowała, i jakby tego upokorzenia było mało, policjant go opluł. Nic nie pomagało, również apel do burmistrza. Nikt nie był gotów pomóc sprzedawcy warzyw i owoców. W rozpaczy, bezsilności i wściekłości Muhammad Buazizi zdecydował się na ostateczny krok: samospalenie. To miał być jego ostatni gest – 17 stycznia. Wezwanie skierowane do ludzi żyjących w małym tunezyjskim miasteczku Sidi Bu Zajd. Buazizi oblał się benzyną i zapalił zapałkę. Piętnaście dni później zmarł wskutek ciężkich poparzeń.

1. Przemoc zamiast na reformy.
2. Nowa strategia dyktatury polegała głównie na tym, by dokonywać masowych aresztowań, przetrzymywać ludzi przynajmniej przez tydzień i w tym czasie ich torturować.
3. Kiedy jednak również ta strategia nie powstrzymała demonstracji, reżim sięgnął po dobrze znane środki: czołgi, strzelających z ukrycia snajperów i systematyczny, jawny terror.

Jeśli chodzi o rewolucjonistów z placu Tahrir, wojsko traktuje ich już z taką dużą brutalnością, że na placu mówi się nawet o reżimie Mubaraka bez Mubaraka. Do tej pory sądy wojskowe wystąpiły z 12 tysiącami oskarżeń, od 11 lutego skazano 10 tysięcy opozycjonistów. Kary więzienia, wyroki w zawieszeniu, upomnienia. Wyroki uniewinniające należą do rzadkości.